Қоян мен түлкі ертегісі

Жили-были түлкі иә қоян. У түлкі болды избенка мұзды, қоянның — лубяная. Келді көктем ханшайымы — түлкі избенка растаяла, ал қоянның тұр-ескі. Міне, түлкі және попросилась оған переночевать, иә, оны избенки және выгнала. Сөз қымбат қоян, жылайды. Оған қарама-ит: — Тяф, тяф, тяф!

Қоян мен түлкі ертегісі

Бұл, қоян, жылап жатыр ма? — Қалай жыламай қайтсін? Мені избенка лубяная, ал түлкі мұзды. Попросилась ол маған ночевать, иә мені выгнала. — Жылау, қоян! Мен твоему жанып жатырмын көмектесемін. Келіп олар избенке. Ит забрехала: — Тяф, тяф, тяф! Поди, түлкі, вон! Ал түлкі оларға пеш: — Выскочу, выпрыгну, жұмсалады қуыстарға арналған жапырақтар! Ит испугалась және қашып кетіп қалдым. Қоян тағы да жүріп қымбат, жылайды. Оған қарама-аю: — О не, қоян, плачешь? — Қалай жыламай қайтсін? Мені избенка лубяная, ал түлкі мұзды. Попросилась ол ночевать, иә мені выгнала. — Жылама, мен твоему жанып жатырмын көмектесемін. — Жоқ, поможешь. Ит гнала — выгнала, мен саған емес, қасиеттерін. — Жоқ, выгоню! Келіп олар избенке. Аю келіп, айқай салды: — Поди, түлкі, вон! Ал түлкі оларға пеш: — Выскочу, выпрыгну, жұмсалады қуыстарға арналған жапырақтар! Аю қатты шошынып қашып кетеді. Жүріп тағы да қоян. Оған қарама-өгіз: — Ал, қоян, плачешь? — Қалай жыламай қайтсін? Мені избенка лубяная, ал түлкі мұзды. Попросилась ол ночевать, иә мені выгнала. — Барамыз, мен твоему жанып жатырмын көмектесемін. — Жоқ, өгіз, поможешь. Ит гнала — выгнала, аю гнал — выгнал, мен саған емес, қасиеттерін. — Жоқ выгоню! Келіп олар избенке. Өгіз сияқты заревел: — Поди, түлкі, вон! Ал түлкі оларға пеш: — Выскочу, выпрыгну, жұмсалады қуыстарға арналған жапырақтар! Өгіз қатты шошынып қашып кетеді. Жүріп тағы да қоян қымбат, жылайды пуще прежнего. Оған қарама-әтеш с косой: — Ку-ка-реку! Бұл туралы, қоян, плачешь? — Қалай жыламай қайтсін? Мені избенка лубяная, ал түлкі мұзды. Попросилась ол ночевать, иә мені выгнала. — Барамыз, мен твоему жанып жатырмын көмектесемін. — Жоқ, әтеш, поможешь. Ит гнала — выгнала, аю гнал — выгнал, өгіз гнал — выгнал, мен саған емес, қасиеттерін.

— Жоқ, выгоню! Келіп олар избенке. Әтеш лапами затопал, қанаттары футболшы: — Ку-ка-ре-ку! Барамын пятах, Боламын косу иықта, Хочу түлкі посечи, Слезай, түлкі, пеш, Поди, түлкі, вон! Түлкі услыхала, испугалась былай дейді: — Обуваюсь… Әтеш тағы да: — Ку-ка-ре-ку! Барамын пятах, Боламын косу иықта, Хочу түлкі посечи, Слезай, түлкі, пеш, Поди, түлкі, вон! Түлкі тағы да былай дейді: — Одеваюсь… Әтеш үшінші рет: — Ку-ка-ре-ку! Барамын пятах, Боламын косу иықта, Хочу түлкі посечи, Слезай, түлкі, пеш, Поди, түлкі, вон! Түлкі ессіз выбежала, әтеш, оның қатыны зарубил қиғаш. Және олар біздің жить-поживать » лубяной избенке.

Лисе зимою бәрі жақсы, ал қалай көктем келді бойынша қысқа иә болды қар сгонять, жерге пригревать, мұнда Лискин сарайы және еріген иә водою астында тауға қашып кетті. Қалай Лиске жоқ үйде. Міне подкараулила ол кезде Қоян шығып, өз үй серуендеуге шықты, подснежной травки, заячьей капустки пощипать, прокралась » Зайкину оқиға орнына және влезла арналған полати.

Келіп, Қоян, торкнулся есік — жабық. Подождал маленько және тағы стучаться.
— Бұл кім? — закричала Түлкі қалың дауыспен.
— Бұл мен, иесі, сұр Қоян, пусти меня, Лисонька.
— Убирайся, пущу, — деп жауап берді Түлкі.
Пообождал Қоян иә мен дейді:
— Толық, Лисонька, шутить, пусти, маған енді ұйықтап отыр екен.
Ал Түлкі бар:
— Постой, қиғаш, міне, мен выскочу, иә выпрыгну, барамын сені трясти, тек thougless желге полетят!

Жылап жіберді Қоян және барды куда глаза глядят. Повстречался оған сұр Қасқыр.
— Керемет, Қоян, сен плачешь, ол туралы горюешь?
— А как же мне не тужить, горевать: мені изба лубяная, Түлкі мұзды. Түлкінің изба растаяла, суы кетіп, ол менің захватила, иә және жоқ пускает мені иесі!
— Ал, постой, — дейді Қасқыр, — біз оны выгоним!
— Орта есеппен, Волченька, выгоним, ол крепко засела!
— Мен емес, саны емес, выгоню Түлкі! — зарычал Қасқыр.
Міне, Қоян қатты қуандым және пошел с Волком айдау Түлкі. Келді.
— Ей, Түлкі Патрикеевна, выбирайся келген бөтен үй! айғай салды Қасқыр.
Ал түлкі өзіне келген үй бар:
— Постой, міне, слезу пештен, иә выскочу, иә выпрыгну, иә барамын сені трепать, сондықтан тек thougless желге полетят!
— Ой-ой, қандай сердитая! — заворчал Қасқыр, поджал құйрығы мен орманға қашып кетеді, ал Қоян қалды жылай жолында.

Сөз Өгіз.
— Керемет, Қоян, тужишь, ол туралы плачешь?
— А как же мне не тужить, горевать: мені изба лубяная, Түлкі мұзды. Түлкінің изба растаяла, ол менің захватила, иә міне, пускает мені иесі, үйге!
— Ал, постой, — деді Өгіз, біз оны выгоним.
— Жоқ, Быченька, навряд қасиеттерін, оны крепко засела, оны Қасқыр гнал — выгнал, мен саған Быку, қасиеттерін!
— Мен емес, саны емес, выгоню, — замычал Өгіз.
Қоян қатты қуандым және пошел с Быком аман Түлкі. Келді.
— Ей, Түлкі Патрикеевна, ступай вон из бөтен үй! — промычал Өгіз.
Ал Түлкі оған жауап беріп:
— Постой, міне, слезу мен пештер, иә барамын сені, Бұқаның, трепать, сондықтан тек thougless желге полетят!
— Ой-ой, қандай сердитая! — замычал Өгіз, закинул басы мен давай улепетывать.

Қоян ауылдар жатады? кочки және жылап жіберді.
Міне, жүріп жатыр Қонжық-Аю былай дейді:
— Керемет, қиғаш, ол туралы тужишь, ол туралы плачешь?
— А как же мне не тужить, горевать: мені изба лубяная, ал Түлкі мұзды. Түлкінің изба растаяла, ол менің захватила, иә және жоқ пускает мені иесі, үйге!
— Ал, постой, — деді Аю, біз оны выгоним!
— Жоқ, Михайло Потапыч, навряд қасиеттерін, оны крепко засела. Қасқыр гнал — выгнал. Өгіз гнал — выгнал, мен саған емес, қасиеттерін!
— Мен емес, — заревел Аю, — коли емес выживу Түлкі!
Міне, Қоян қатты қуандым және барды, подпрыгивая, Медведем үйге айдау Түлкі. Келді.
— Ей, Түлкі Патрикеевна, — заревел Аю, — убирайся вон из бөтен үй!
Ал Түлкі оған жауап беріп:
— Постой, Михайло Потапыч, міне, слезу пештен, иә выскочу, иә прыгну, иә барамын сені, косолапого, трепать, сондықтан тек thougless желге полетят!
— У-у-у, қандай лютая! — заревел Аю, иә және пустился впритруску қашуға.

Қалай Зайцу? Болды ол Түлкі упрашивать, Түлкі және құлақ емес жүргізеді. Міне жылап жіберді Қоян және барды куда глаза глядят және повстречал кочета, қызыл Салмағы, саблей пакьяоның иығына.
— Керемет, Қоян, қандай поживаешь, ол туралы тужишь, ол туралы плачешь?
— А как же мне не тужить, горевать, коли қаламыздың пепелища сгоняют? Мені избенка лубяная, ал Түлкі мұзды. Түлкінің изба растаяла, ол менің командасы, иә және жоқ пускает мені, иесін үйге!
— Ал, постой, — деді Әтеш, — біз оны выгоним!
— Екіталай, Петенька, саған қасиеттерін, ол ауырады крепко засела! Оның Қасқыр гнал — выгнал, оны Өгіз гнал — выгнал, Аю гнал — выгнал, түб саған совладать!
— Тырысамыз, — деді Әтеш және бірге барды Заяцпен выгонять түлкі. Қалай келді, олар үйшігіне. Әтеш запел:

Сөз кочет арналған пятах,
Көтереді саблю иықта,
Қалайды Лиску зарубить,
Өзіне шапку тігуге, —
Шық, Түлкі, пожалей.

Қалай заслышала Түлкі Петухова, қауіп испугалась, иә мен дейді:
— Тоқта, Петушок, золотой гребешок, жібек бородка!
Ал Қораз кричит:
— Кукареку, бүкіл изрублю!
Міне, Түлкі сұрайды тоненьким, масленым голоском:
— Петенька, Петушок, пожалей ескі сүйегін, бер маған, ішкі тонына баласындай бөлеген накинуть!
Ал Қораз тұрып, есік, біл өзің кричит:

Сөз кочет арналған пятах,
Көтереді саблю иықта,
Қалайды Лиску зарубить,
Өзіне шапку тігуге, —
Шық, Түлкі, пожалей.

Ештеңе істеу, некуда деваться Лисе: приотворила есікті иә, выскочила. Ал Қораз поселился отырып, Біздің оның үйшігіне болды олар өмір сүріп, иә, иә, жақсылық жинауды.

Добавить комментарий

Your email address will not be published.